നിറങ്ങളെല്ലാമലിയുമീ ജലശേഖരത്തിലെന്റെ
നിനവിന്റ പങ്കായമേന്തിയീ നൌക തുഴയുന്നു ഞാ൯!
തിര കരങ്ങളുയ൪ത്തിയെന്നെ താരാട്ടുന്നു
കാറ്റൂതുന്നു കരയാ൯ തുടങ്ങുന്നാകാശവും...
കാ൪മേഘവും വന്നെന്നെ മൂടുന്നന്ധകാരമെന്റെ ചുറ്റും
ജീവനിനില്ലാ കൊതി,തീരട്ടെ ഞാനെന്ന ജന്മം!
ജഢത്വമേന്തുമീയുയിരെനികെന്തിന്?
ആകാശവും ഭൂമിയും പങ്കിട്ടെടുത്തോട്ടെ
ആഴങ്ങളില്‍ വാ പിള൪ക്കും മത്സ്യങ്ങളും
പിന്നെ പതിതനെ പഴിക്കും ലോകവും.
സ്വന്തമെനിക്കെന്റെ മൌന ദുഃഖങ്ങള്‍ മാത്രം!
എന്നിട്ടുമെനിക്കായാരൊരുക്കിയീ പാഥേയം?
സ്നേഹാക്ഷരങ്ങളും,മൃദുസ്പ൪ശങ്ങളും
ജീവനില്‍ കോ൪ക്കുവാനേറെ സ്മൃതികളും
കൂട്ടിക്കുഴച്ചതാമീ പാഥേയമാരു നീട്ടി?
ഒരു മാത്രയെന്നെ മറന്നു ഞാ൯
ഒരായിരം വസന്തങ്ങളോ൪ത്തു പോയ്!
വ്യ൪ഥ സ്വപ്നത്തിന്റെ കളി വഞ്ചിയേറി
വിണ്ണിലെ സ്വ൪ഗ്ഗത്തിലെത്തി ഞാ൯.
മൂഢമോഹത്തിന്റെ ചാമരമേന്തി
മധുവൂറുമേറെ ഗീതങ്ങള്‍ പാടി ഞാ൯
ഒരുപാടു വ൪ണ്ണങ്ങള്‍ കൊരുത്തേറെ
ചിത്രങ്ങള്‍ രചിച്ചതുമനല്‍പമാമാമക്ഷരങ്ങളാല്‍
ഗീതങ്ങള്‍ കോ൪ത്തതും വെറുതെയെന്നറിയുവാ൯
പിന്നെയും വൈകിയോ;ഈ കാറ്റും കടലു-
മെന്നെ തൊട്ടു വിളിക്കയായീ'സ്വപ്നം
നി൪ത്ഥം,നിഷ്ഫലം പിന്നെ
എന്തിനായീ സ്വപ്നാടനം?'
''വൈകിയോ?''
ഞാനെന്നോടു തന്നെ ചോദിക്കയായ്...
ഈ കടലും തിരയും,കാറ്റും മഴയും
കൊണ്ടു പോയില്ലയെന്നെ,ശേഷിച്ച ഞാനെന്റെ
ജീവനില്‍ നവനാമ്പുകള്‍ മോഹിച്ചതനൌചിത്യമായ്!
മറന്നു,ഞാനെന്റെ നൌകയില്‍ തനിച്ചായിരുന്നു.
മലരുകളെനിക്കപ്രാപ്യമാം തീരത്തിലെന്നും...!
തീരങ്ങളേറാതെ,പുതു മണ്ണിലുറങ്ങാതെ
തിരകളിലേറിയും കാറ്റത്തു കിടുങ്ങിയും
കരയുടെ നെഞ്ചത്തെ സാന്ത്വനമോ൪ത്തു
കരഞ്ഞു കൊണ്ടീ രാവത്തുറങ്ങവേ മാനത്ത്
താരങ്ങളാരോ നീട്ടിയ വെട്ടത്തില്‍
ആരോ മന്ദ്രിക്കുന്നതെന്റെ കാതില്‍ പതിയുന്നു:
''പുലരി പിറക്കും പുതുമഴ പെയ്യും
പിന്നെ നിനക്കായ് പൂക്കള്‍ വിടരും!''
***********************************
*****************************
***********************
***************
********
**
*
