മിഴി നട്ടു ഞാനീ
അശാന്ത സാഗരത്തിന്‍
തീരത്തിരിക്കയാണാത്മ
ദു:ഖവും പേറി!
തിര വന്നെ൯റെ
കഴല്‍ തൊട്ടു ചൊദിക്കയായ്,
"ദു:ഖിത ഹൃദയാ
ഞാനും നീ തന്നെയൊ?"
നേരിന്‍റ് നിഴലുകളില്‍
നനഞ്ഞ മണല്‍ തരികള്‍
മൂടി നിന്നു രവരഹിതമായ്
നിലവിലിക്കുന്നു!
നിയതിയെനിക്കെന്റെ
ജന്മഭൂമികയില്‍
നിറങ്ങള്‍ കൊണ്ടൊരു
പൂ വാടി തന്നെങ്കിലും
പൂക്കളായില്ല ഞാന്‍
പുഞ്ചിരി തൂകുവാന്‍
ഭ്രമരങ്ങളായില്ല
ഞാനുല്ലസിക്കുവാന്‍ !
മരുത്തുമായില്ല
ഞാനാസ്വദിക്കുവാ൯
പാദപമായ് പൂക്കളെ
ചൂടിയുമില്ല ഞാന്‍ !
മാലിയുടെ തൂമ്പയാല്‍
തൂത്തെറിഞ്ഞതാം
പാഴ്ക്കളയായ്
മണ്ണില്‍ നിപതിച്ചു ഞാന്‍!
എന്നിട്ടുമെത്രയോ
മലര്‍ത്തോപ്പുകള്‍
വളമിട്ടു വളര്‍ത്തി ഞാനെന്‍
ഹൃത്തടത്തില്‍...
മിഴി നീരരുവിയാല്‍
തണുപ്പെകി,യെന്‍
സ്വപ്നങ്ങളാല്‍
വിത്തെറിഞ്ഞു.
വേദനയുടെ വൃക്ഷ
ശിഖ നാട്ടിയെന്റെ
ഇഷ്ട്ട കലിക യേന്തും
ചെടിത്തലപ്പുകള്‍ക്കെല്ലാം...
പൂക്കളായ് വിടര്‍ന്നതില്ലൊന്നും
പഴങ്ങളായ് കൊഴിഞ്ഞതുമില്ല
പുഴുത്തിന്നു
പഴായാശിച്ചതൊക്കെയും!
കരഞ്ഞു കവിള്‍ വീര്‍ത്തു
കറുത്ത ജന്മത്തിന്റെ
ചുമടുതാങ്ങി കാല സാഗരം
താണ്ടുന്നു ഞാന്‍ ...
