ആരോ പാടി പതിഞ്ഞൊരീ ഗീതത്തില്‍
ഞാനെന്റെ മുളംതണ്ടു ചേര്‍ത്തൊന്നു മൂളുന്നു...
കാലം കറൂപ്പിച്ച പദമാരി കൊണ്ടെന്റെ
ഉഷ്ണ്മം പുതപ്പിച്ച ദേഹം തണുക്കട്ടെ!
മഴക്കാറിന്നാര്‍ദ്രമാം മിഴിപടം തോര്‍ന്നതെന്‍
വിഷവിത്തു പാകും നിലങ്ങളില്‍...
കാലമൊരു കവിതയായ് പെയ്യുന്ന നേരത്തിലീ
മുറിവാര്‍ന്ന ഹൃദയങ്ങള്‍ കേഴുവതെന്തിനൊ...?
വിചാര വിവേകങ്ങളൊന്നുമില്ലാതെയീ
വിശ്വം വിഷത്തിന്റെ കൂടാക്കി മാറ്റിയൊര്‍!
വ്യര്‍ഥമായ് വിലപിക്കുവതെന്തിനായ് വീണ്‍ടും?
ഇല്ല,ഇനിയില്ല പെയ്യും മേഘമേ,
നാളേ പുലര്‍കാലമണയും നേരത്തിലീ-
നാവൊരുഗ്ര വേനലില്‍ കരിഞ്ഞുപോം,
പ്രളയം പെരുപ്പിച്ച ഘോരഘര്‍ജ്ജനത്തലീ
ഉടലും പിരിഞ്ഞുപോം തരു നിരകള്‍ക്കൊപ്പമേ....
