എന്റെ നിലാവ്

പാഴ്കളയായ് പുലർന്നു ഞാൻ പാരിൽ
പതിരായി പതിയെ കൊഴിഞ്ഞു വീഴാൻ.

വേദന വിതുമ്പുന്ന ചുണ്ടിനാൽ പാടുവാൻ
വ്യർഥ ജന്മത്തിന്റെ വീചികൾ കോർത്തു...

നരച്ച പകലുകൾ,നിറം കെട്ട രാത്രികൾ
നിറമെയില്ലാത്ത വിളറിയ ജീവിതം !

വികലമാം വിചാരങ്ങൾ വളർത്തുന്ന
വിഷ തരുക്കളുടെ തോട്ടങ്ങളും...

തകർന്നടിഞ്ഞു വെറും പാശുവാകവേ,
കാർമേഘമാലകൾ മാഞ്ഞു പോയ്, പിന്നെ,

വിടർന്നെന്റെ വാനിൽ നിലാവെട്ടങ്ങളും,
ജ്വര കദനങ്ങളിൽ ജീവിതം മുളയ്ക്കുന്നു.

വേദനയുടെ ഞരമ്പുകളിലൊരു
കുഞ്ഞു വിരൽ സ്പർശനം..!

വിഷാദ വീചികൾ വസന്ത ഗീതമായി !
വിചാരങ്ങളെല്ലാം വെണ്മേഘ മാലകൾ

പാഴ്കളയുടെ പാടങ്ങളിൽ
പ്രതീക്ഷയുടെ വിത്തുകൾ മുളയ്ക്കുന്നു.

ആനന്ദ ഗീതങ്ങളാലാഘോഷമാകുന്നു
ഇന്നോരോ മാത്രകൾ പോലും !

ഇന്നീ വിടരുന്ന പൂക്കളിലെന്റെ
നിലാവ് പുഞ്ചിരിക്കുന്നു...